Benim adım Umut. Adımın neden Umut olduğu hakkında hiçbir fikrim yok.
Bugün Aralık’ın 24’ü. Yani annemin doğum günü. Ona ne alsam acaba hiç bilmiyorum. Bu gidişle bir demet çiçek alacağım galiba. Evet ona bir demet çiçek alacağım. En sevdiği çiçekten yani bembeyaz bir gül alacağım ona. Geç olmadan gidip çiçeği alayım.
Hava kararmak üzere çiçeği anneme verdim mi bu iş halloldu demektir.
“Merhaba Anne nasılsın, iyi misin? Sen gittikten sonra hiç yüzüm gülmedi biliyor musun? Tamam tamam seni üzmeyeceğim. Bak en sevdiğin çiçekten aldım sana, senin gibi bembeyaz bir gül. Senin gibi mis kokuyor. Sen gittin gideli hep “Sol yanım acıyor anne” şiirini okuyorum. Hatırlıyor musun seninle en son bu şiiri okumuştuk?
Okula herkes annesiyle gidiyor bense esirgeme kurumundaki bakıcımla gidiyorum. Allah’tan bugün hafta sonu da babam da kaldığım için seni görmeye gelebildim. Biliyor musun aynı şiirdeki gibi geceleri ağlıyorum? Her dakika seni düşünüyorum. Ve hep sol yanım acıyor ANNE. Neyse bu gün seni üzmeyeceğim. “Doğum günün kutlu olsun, seni çok seviyorum.”
“Hava karardı ben eve gideyim.”
İşte benim 24 Aralık’taki halim aslında her hafta sonu böyleyim.
Bir demet beyaz gül alıp anneme gidiyorum. Bu arada adımın neden Umut olduğunu biliyorum. Çünkü ben anne ve babamın umut kaynağı olmuşum…