“Gökyüzünü sevdiği için mi kördü kadın;
Yoksa kör olduğu için mi seviyordu gökyüzünü?
İmkânsız olduğu için mi hayaller vardı!
Hayalleri imkânsız kılan,
Aşamadıkları ütopyaları olan insanlardı.”
Bu satırların ardından güzelce bir nefes alan genç kız, gülümseyerek annesinin yanına gitti. Eliyle yokladığı yatağın, boş bir yerine oturdu ve annesinin elini tuttu.
“Çok heyecanlıyım anne.” Ufak bir kahkaha attı. “Olamaz… Bunu ilkokula yeni başladığımda söylüyordum sana.” diye alay etti kendiyle.
“Heyecanlanma güzel kızım,” dedi annesi onun saçlarını okşarken. “Her şey iyi olacak.”
Genç kız, annesine tebessüm ederek, “Ben hazırlanayım.” dedi ve elbise dolabına yöneldi. Askıdaki elbiseleri eliyle yokladı ve saten kumaş, gök mavisi elbisesini hissederek askıdan aldı. Üzerine tuttu ve etrafında döndü. “Nasıl?”
“Güzel, çok güzel.” dedi annesi. Kız elbiseyi askıdan çıkardı ve annesine uzattı. Annesi, onu giydirirken genç kız, hayaller kuruyordu.
Gök mavisi elbise kızın vücuduna otururken, annesi onun saçını yapmaya başlamıştı bile. Genç kızın saçları bal rengi ve dalgalıydı. Annesi, ona şık bir dağınık topuz yaparken o da ayakkabılarını giydi.
Ve kız, artık hazırdı.
“Nasıl görünüyorum anne? Anlat bana.” dedi genç kız garip bir tonla. Annesi onun elini tuttu.
“Üstüne tam oturan, gök mavisi bir elbise var üzerinde,” diye başladı. “Sağ bacağında bir yırtmaç var. Ayakkabıların topuklu, elbisenle aynı renk. Saçların koyuya çalan bir bal rengi ve dağınık bir topuz.” Annesi geri çekildi ve onu süzdü.
“Ve harika görünüyorsun.” İkisi de gülüştüler.
Akşama doğru kız ve annesi, büyük yarışma salonundan içeri girdiler. Bugün burada, bir şiir yarışması yapılacaktı. Etrafta bir kargaşa vardı ve bu genç kızı heyecanlandırıyordu.
“Nasıl hissediyorsun?” diye sordu annesi ona. O ise kulaklarını kabartmış etraftaki kargaşayı dinliyordu.
“Biraz heyecanlı.” dedi kısaca. “Ne zaman başlayacakmış?” Annesi etrafı inceleyerek, “Bekle.” dedi kızına. Genç kız tamam anlamında başını salladı. Biraz sonra annesi geri göndü. “Şimdi başlıyormuş. Galiba biz sonuncuyuz.” Kız oflayarak başını önüne eğdi. En azından birinci değildi ama sonuncu olmak da pekiyi bir şey sayılmazdı doğrusu.
Tam doksan dokuz yarışmacı sahneye çıktı ve performanslarını gösterdi. Kimisinde alkış tufanları koptu, kimisi sadece ufak alkışlarla ayrıldı sahneden. Sıra genç kıza geldiğinde ismi anons edildi ve ayaklandı.
“Gidiyorum.” dedi kız annesine heyecanla. Annesi onun heyecanını bastırmak istercesine, “Sakin ol kızım. Başaracaksın.” dedi.
Ufak adımlarla sahneye çıkan genç kıza, bir görevli de yardım ediyordu. Herkes şaşkınca onlara baksa da, görevliyle birlikte mikrofona kadar gittiler. Kız, boğazını temizledi ve başladı.
“Hayalleri vardı kadının.
Ulaşamayacağı, imkânsız hayalleri.
Ona kimse inanmadı,
Çünkü asıl imkânsız olan;
Özgüveni düşük insanlardı.

Özgür kalmayı istedi kadın.
Sadece siyahı değil, tüm renkleri görebilmeyi.
Uçmak, gökyüzüyle tanışmak;
Birer hayalden ibaretti onun için.
Gözlerindeki siyahlığa alışmak.

Gökyüzünü sevdiği için mi kördü kadın;
Yoksa kör olduğu için mi seviyordu gökyüzünü?
İmkânsız olduğu için mi hayaller vardı!
Hayalleri imkânsız kılan,
Aşamadıkları ütopyaları olan insanlardı.”

Kız şiirini bitirir bitirmez, onun için hazır bekleyen alkışları kesti ve “Ben görme engelli biriyim.” diye seslendi topluluğa.
“Ama gözlerimdeki engel, insanların garip bakışlarının hayatımda yarattığı engelin yanında bir hiç.”
Kızın son kelimelerine fırsat kalmadan, tüm herkes alkışlamaya başlamıştı. Ve genç kızınsa, daima kapalı olan gözlerinden bir yaş süzüldü.
Evet, ağlıyordu.
Görmeyen gözlerinden sanki yüreği haykırıyordu.
“Harikasınız!” dedi bir jüri üyesi, ardından genç kıza sarıldı. Birincilik ödülü onundu. Ağlamaları arasından eline tutuşturulan ödülüyle gülümsemeye başladı.
Hayalleri gerçekleşmişti genç kızın.
Elinde tuttuğu ödülü, uçan bir balonla gökyüzüne seyahat etmekti.
Ve genç kız, hayaline ve sınırsız özgürlüğüne kavuşmuştu.