Bir sahil, bir deniz kıyısı, anılarımın depreştiği yer olur her zaman. Köşedeki çaycının daimi müşterisi olmaktan alamam kendimi o saatler. İfadesiz bakışlarımla yorgun denizi süzerim, üzerimdeki aya bakarım. Belki tutamam kendimi, yerdeki çakıl taşlarını fırlatırım küçük dalgalara.
İçim, kocaman bir dünyadır benim. Bilmem; sevmem pek konuşmasını ama efkâr söz konusuysa hep varımdır ben. Bir sebebim olması gerekmez illa, bazen yüreğim ister dinginlik.
Bir bardak çayın daha son yudumunu içtiğimde, bir sokak kedisi yumulur bacağıma. Okşar, sevdirir kendini. Nankördür bu hayvanlar, aynı bazı insanlar gibi. Ama ben, o nankör insanların beni kullanması yüzünden değil miyim burada? Olsun… Varsın bir nankör sokak kedisi de gelsin, sevdirsin kendini. Ne zararı çıkacak?
Elimdeki bardakla çaycıya işaret verdiğimde görür beni hemen, koyar bir bardak daha… Onun gözleri de yorgundur, ruhu da. Ama nöbettedir bedeni. Neden? Sırf “para” denen illeti kazanıp, hayatta kalabilmek için değil de neden? Başka yok bir nedeni, o yüzden işte.
Elimdeki çakıl taşları biter tam o anda; bir avuç daha kaparım yerden. Ayaklarımdaki kedi çıkar benim yanıma, kucağımın yanına ilişir. Okşarım biraz onu, sonra bir yudum daha alırım çayımdan. Yalancı aya döner bakışlarım, güneşi çaldığı halde güneş neden aya kıyamaz ona şaşarım. Denizle gökyüzünün kapıştığı ufka bakarım, sonu gelmez bu tartışmanın.
Koca yalanlarla beslediği, anılarla dolu bir hayatı vardır herkesin.
Sabahın kör bir karanlığında gözyaşlarına engel olamayan bir kadın da görebilirsin sokakta;
Gecelere kadar daimi kahkahalarını sürdüren genç delikanlılar da…
Peki, sen nerede olursun o zaman?
O kadın kendi derdine yanar, sabaha unutur gider. O genç sarhoş olur birazdan, eve gönderilir arkadaşları tarafından. Gidemez belki.
Ama asıl soru, “Sen nerede olursun o zaman?”
Ben mi? Ben buralardayım yine. Köşedeki çaycının mesaisi sonlansın, yerdeki çakıl taşları tükensin; kucağımdaki kedinin benimle işi bitsin, belki kalkarım o zaman.