Feyza ile çok iyi anlaşıyorduk. Feyza benimle uyuşabilen, arkadaş olarak aradıklarımı bulabildiğim, benimle ağlayıp, benimle gülen bir arkadaştı. O gün Feyza ile annesi bize gelmişti. Mutluluktan zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştık. Annelerimizde çok mutluydu. Çünkü onlar da bizim gibi çok iyi arkadaşlardı. Arkadaşım ile ben, annesine Feyza’nın bizde kalması için ısrar ettik. Sonunda annesi izin verdi. Annemle biraz daha oturup evine geri döndü. O gece arkadaşım ile hiç uyumadık. Sabaha kadar sohbet ettik. Okuldan, arkadaşlarımızdan, ailelerimizden söz ettik. Laf lafı açtı. Sohbet koyulaştıkça koyulaştı. Konuşa konuşa geceyi bitirdik. Gün ağarmaya başlamıştı. Arada bir esniyorduk. Uykusuz kalmıştık. Fakat artık evdekiler de uyanmaya başlamıştı. Bu saatten sonra uyumamız mümkün olmazdı. Gece boyu “Haydi kızım yeter artık uyuyun.” diye bizi uyaran annem, herkes kalktıktan sonra uyumamıza izin vermezdi. Evde herkes kalktı ve kahvaltı yaptık. Biraz oturduktan sonra arkadaşımı durağa götürüp yolcu ettim. O giderken çok üzüldüm. Ama evine gitmek zorundaydı. Daha sonra evime geri döndüm.

Birkaç dakika sonra telefonum çaldı. Arayan arkadaşımın annesiydi. Telefonu açtım. Zehra Teyze’nin sesi çok kötü geliyordu. Ne oldu, diye sordum. Zehra Teyze otobüsün kaza yaptığını, Feyza’nın hastanede olduğunu söyledi. Çok üzülmüştüm.
Telefonu kapatıp hemen aileme durumu anlattım. Onlar da çok üzüldüler. Hemen arabaya binip yola çıktık. Biz yoldayken çok şiddetli bir yağmur yağmaya başladı.

Trafik çok sıkışıktı. Herhalde ilerilerde bir yerlerde yolda kaza vardı. Bir türlü hastaneye gidemiyorduk. İki saate yakın bir süre bu sıkışıklık devam etti. Neredeyse hareket eden araç yok gibiydi. Ardından trafik polisleri ambulanslar için emniyet şeridini açabildiler. Birkaç ambulans geçti. Onların arkasına takılıp giden araçlar da oldu. Ağır ağır yol açılmaya başladı. Babamın arabası da ilerlemeye başladı. Bir iki kilometre sonra yoğunluk bitti ve hızlandık. Hastaneye ulaştığımızda çok geç kalmıştık. Çünkü arkadaşım vefat etmişti.
Feyza’nın ölümünden yaklaşık bir ay geçmişti. Annemle Zehra Teyze’yi ziyarete gittik. O güne kadar Feyza’nın nasıl öldüğünü konuşamamıştık. Acısı tazelenmesin diye mecbur kalmadıkça annesinin yanında Feyza’nın adını bile anmamaya çalışıyorduk. Bu sefer kendisi olayın nasıl olduğunu anneme anlattı. Otobüs şoförü hatalı sollama yapmış. Ardından kendisini geçmek isteyen kamyonla çarpışmışlar. Feyza ve iki yolcu daha ağır yaralanmış. Fakat otobüs ve kamyon yolu kapattığı için arkalarında araç konvoyu uzayıp gitmiş. Tabii yine trafik kurallarını hiçe sayan sürücüler emniyet şeridini de işgal etmişler. Arkadan ambulanslar gelememiş. İtfaiye gelememiş. Polis gelememiş. Eğer ambulanslar yetişselermiş Feyza ve diğer bir yaralının kan kaybı fazla olmayabilirmiş. Ne yazık ki ambulansın olay yerine ulaşması bir saatten fazla sürmüş. Zavallı Feyza kanlar içinde ambulans beklerken sabırsız sürücüler yüzünden ambulans da yolun açılmasını bekliyormuş. Emniyet şeridi zar zor açılmış. Fakat hastaneye gelinceye kadar kan kaybı fazla olmuş.
Zehra Teyze ham ağladı hem anlattı. Trafik dersinde öğretmenimize arkadaşlarımızdan biri yolun bir kısmının neden gereksiz yere boş tutulduğunu sormuştu. Öğretmenimiz de o boş tutulan şeridin gereksiz yere olmadığını, “hayata ayrıldığını” söylemişti. Evet, o şeridi trafik kuralları hayata ayırmıştı. Fakat cahil ve sabırsız sürücüler hayatın yolunu kesmişlerdi. Feyza ile hayatın arasına cehalet ve acelecilik girmiş. Zehra Teyze, “Emniyet şeridini işgal eden cahillerin hepsi birer cani!” diyip diyip ağlıyordu. Onun feryatları kulaklarımı hâlâ çınlatıyor. O günden beri her yağmur yağdığında, her ambulans sesi duyduğumda, her emniyet şeridini işgal etmiş sürücüyü gördüğümde aklıma Feyza gelir ve ağlarım. Aklıma bir soru takılır: Emniyet şeridini işgal eden adamlar, yaptıklarının bir hayata mal olacağını veya bir gün kendilerine de bir ambulansın yetişmesinin gerekeceğini düşünemiyorlar mı? Yoksa dolaylı olarak katil olmak onların vicdanını sızlatmıyor mu? Bazen trafik tıkanınca gidip emniyet şeridi boyunca bu sabırsız ve akılsız adamlara haykırmak istiyorum: “Yeter artık Feyzalar ölmesin!”