Küçük kız, kendini bildiği ilk günden beri annesinden büyük bir şefkat görmüş ve ondan duyduğu sözlerle, padişah kızlarından daha güzel olduğuna inanmıştı. Annesine göre o, nur yüzlü ve badem gözlüydü. Bir tanecik yavrusuydu her zaman. kız okula başlayınca işler değişti. Arkadaşları, onun hiç de güzel olmadığını, hatta çirkin sayıldığını söylediler.
Küçük kız, önce onlara inanmadı. Çünkü herkes birbirini kıskanıyordu. Ama birkaç yıl içinde gerçeği kavramaya başladı. Annesinin padişah kızına benzettiği yüzü, çiçek bozuğuydu. “Badem” dediği gözleri şaşıydı. Vücudu da bir selviyi andırmıyor, eğri büğrüydü. Demek ki annesi onu aldatmış ve yıllar yılı çekinmeden yalan söylemişti.
Kız, büyüyüp genç kız olunca anne sevgisi kısa bir süre sonra nefrete dönüştü. Çünkü onun yüzüne bakan yoktu. Üstelik de düzenli tedaviye gittiği halde gözleri bir türlü düzelmiyordu. Artık göremez hale gelmişti. Genç kız, gizlice doktorların kendi aralarında yaptıkları konuşmaları dinleyip kör olacağını anladığında çılgına döndü ve kendisini hâlâ çocukluk yıllarındaki sözcüklerle seven annesinin yalanlarına dayanamayıp evi terk etmeye karar verdi. Annesi, kızının bu kararını anlar anlamaz, uzak bir yerde iş bulduğunu söyleyerek ondan önce kendisi evi terk etti. Yeter ki kızı rahat etsindi. Ve kazandığı paraları bir akrabasına gönderip, kızına bakmasını rica etti.