Annem, artık büyüdüğümü ve odamı düzenli tutmayı becerecek yaşta olduğumu söyleyip odamdan çıktı. Kızmış gibiydi. Neden bu kadar kızdı, ben n’aptım ki ona? Hem, kapıyı neden bu kadar sert kapamıştı?
O gün boyunca, annemle neredeyse hiç konuşmadım. Sorduğu sorulara cevap verdim o kadar.
Ertesi gün, olanları bir bir Zehra’ya anlattım. Beni en iyi o anlar. Çünkü o benim en yakın arkadaşım. Ben anlatırken bir ara Zehra’nın gözleri nemlendi, sonra başını eğdi. İlk başta n’olduğunu anlayamadım. Ama sonradan…
Nasıl unuttum Zehra’nın annesini iki yıl önce feci bir trafik kazasında kaybettiğini!
Boncuğa benzer gözyaşlarını sildi elindeki peçeteyle. Silme işi bitince kulağıma eğildi ve şunları söyledi:
– Ah, canım arkadaşım. Ne mutlu, annen hayatta… Her sabah saçlarını tarıyor, beslenmeni hazırlıyor ve seni öpüp koklayarak okula bırakıyor. Annem, beni bırakıp gideli iki yıl oluyor. Onu öyle özlüyorum ki… Senin annen yanında, bunun kıymetini bil ve sakın O’nu üzme. Keşke…
O, sözlerini tamamlayamadı ama ben anladım… “Keşke annem sağ olsaydı da bana hep bağırsaydı, ben ona gene kırılmazdım” diyecekti. Diyemedi. Ardı arkası kesilmeyen gözyaşları müsaade etmedi.
Dersten çıkınca Zehra’dan özür diledim, niyetimin onu üzmek olmadığını söyledim. Bana “Biliyorum arkadaşım ama bence sen özrü benden değil de üzdüğün asıl kişiden dile” dedi.
Eve gelince, annemin boynuna sarıldım, elini öptüm ve ona surat astığım için özür diledim. O da o gün, başka bir şeye sinirlendiğini, o an sinirini benden çıkardığını söyledi ve buna pişman olduğunu ekleyerek benden özür diledi.
Yeniden birbirimize sımsıkı sarıldık.
İşte o gün odamı hep düzenli tutacağıma dair kendime söz verdim. Ve sözümü tutuyorum. Artık annem çok daha mutlu ve tabii ben de…