Zarif tellerine düşen den,
Ömrünün azabı mıdır, ana?
Kaş o ömrü geri kaytara,
Azaplarını silip atabileydim.
Yahut da o ağarmış saçlarının
Arasında gizlenerek,
Sana yakın olaydım.
Titreyen ellerinle
Mene sığal çekeydin.
O zaman sızıldayan ağrılarıma
Şifa yetişirdi, ana!
Hardan sesini işitmek için,
Desteyi götürüp zeng eder,
Sesini işitirdim,
Özümü yanında, sıcak koynunda
Hissederdim,
Nefesim nefesine dokunurdu.
Sana olan sevgim
Yüreğimden süzülerek
Gözlerimde hasret yağışına
Çevrilir ana.
İkiye bölünen bu kalem,
Vahitlik teşkil ederek,
Kaş… kaşların
Sonu geleydi.
Hiç olmasa bir defa
Hafif külekler kimi,
Yattığın otağın penceresinden

Gizlice otağına dâhil olup,
Nur yüzlü yanağından öpeydim,
Sessiz, semirsiz.
Bu kadar sana yakınken,
Bu kadar senden uzak
Olmayaydım, Ana!