Bütün çocuklar bir pınar gözesi kadar saftır. Bir de saf çocuklar vardır. Çocuktan öte saf. Henüz toprağa değmemiş, bulutlarda birikmiş sular gibi saf. Benim Gülbahar’ım öyle. Bu yılki öğrencilerimin belki de beni en acımasız eleştireni. Gülbahar konuştu mu kendimi kocaman, tertemiz, pırıl pırıl bir aynanın karşısında hissediyorum. Ne söyleyecekse dobra dobra söylüyor. Ne diğer çocuklarda olan ufak tefek not kaygısı, ne yapmacık bir saygısı var. Bir konuşuyor bir konuşuyor ki Gülbahar… Bir ayna ancak bu kadar saf, berrak, objektif olabilir.

Bütün çocuklarım bilirler kendilerini tek tek çok sevdiğimi. Ama Gülbahar’a sevgim gözlerime, sözlerime öylesine bariz yansıyor ki Gülbahar’ı kıskanıyorlar. Gülbahar, ayrık otu gibi dik duruyor, aykırı, hırçın ve özge. Adamın dibi diyorlar ya şimdikiler işte öyle. Kızınca ağlıyor, Gülbahar henüz üç yaşındaymış gibi. Yakışıyor da ağlamak. Tertemiz yüzüne ayrı bir hırçınlıkla masumiyeti aynı anda getiriyor. Gülbahar’ın bahar yağmuru gibi inen gözyaşları güzel yüzüne ebemkuşağı düşürüyor sanki. Ağlayınca gözleri de güzelleşiyor. Aslanla aynı soydan geldiğini hatırlatırcasına pençelerini gösteren, sırtını kabartarak hasmını tehdit eden bir kediye benziyor Gülbahar ağlayınca. Sesinde ürkek ve titrek bir ton ile ıslak gözlerinde alttan alttan tehdit kokan bir hava birleşiyor. “Biz de aslan soyundanız” diyen kedi bakışı yerleşiyor.

Gülbahar Kağızman tütyesi gibi yeşiller arasında bir sarı çiçek. “Ben buradayım, beni fark et. Gel yaklaş, farkımı fark et.” diyor bu defa. Bütün çiçeklerin özge olduğunu, her çiçeğin ayrı bir değeri olduğunu anlatıyor. Kendisini tanıma bahtiyarlığına eren herkese. Gülbahar’ı kendilerinden çok sevdiğimi düşünüp kıskanan çocuklarım bilmiyorlar ki bu pasaklı kız, bana onları sevmeyi de yeniden öğretiyor. Bütün çocuklar gibi Gülbahar da mektep gibi bir şey. Okumasını bilene çok şey anlatan kitaplara benziyor Gülbahar. Okuyup okuyup dinlemek lazım.
Büyük okur olamayanlar, adı büyütülmüş yazarları okumaya devam etsinler. Ben Gülbahar’ı, Gülbaharları okuyorum. Okuyup anlamak lazım Gülbahar’ı, Gülbaharları.

Hayatı anlamak, bazen bir çocuğu anlamakla başlıyor.